الهه ی عشق!

آبی ترین آسمان...

دریایی ترین دل...

پر ترانه ترین لبخند...

وه که چه عاشقانه می نگارمت در دل

و چه زیباست وسعت سبز وجودت!

احساس در می ماند از بیان نیکوییت و عشق فرومیشکند در برابر اوج محبتت!

گاه حس می کنم عاشق واقعی تویی! و تنها تو! که چون تویی هرگز نخواهد بود!

من ذره ای از وجودی عاشقم. قطره ای تنها بی رمق. در تو جان می گیرم که قطره با دریا زنده است!

مهر تویی، محبت تویی، علاقه و عشق تویی، دوست داشتن نیز! حتی زندگی! دلیل بودن! و هرچه در تصور بگنجد!

لغت نامه ها تمام این واژه ها را در تو خلاصه خواهند کرد! چون جز تو معنایی دگر نخواهند یافت.

بی تو زندگی را دوست ندارم. بی تو هیچ کس و هیچ کجا را نیز دوست ندارم!

بی تو دیدگان را نمی خواهم که دیدن روی ماهت ز تماشای دو جهان ارزنده تر!

بی تو زبان گفتار نمی خواهم که جز از وصف تو گفتن بر من حرام!

بی تو گوشی برای شنیدن نمی خواهم که سخنان تو از هزار آواز آسمان ها و هزار سخن زیبا شنیدنی تر!

بی تو دستی برای عمل نمی خواهم که دستانم بی محبت دستان تو بی توان!

بی تو پایی برای پیمودن نمی خواهم که توان پیمودنم تو!

بی تو قلبی برای تپیدن در سینه ام نخواهد ماند که نفس های تو نبض زندگانیم!

بی تو ذهنی برای اندیشیدن نمی ماند که تنها اندیشه ام تویی!

و من عاشق خواهم بود. هرچند هنوز تو عاشق تری!

و قلبم برای تو خواهد تپید . هرچند تو خدای محبتی!

دوستت دارم و بی تو دلی برای عشق ورزیدن نمی خواهم که دلم بی دلبری چون تو برای همیشه مرده باد!

آری! بی تو این دل مرده باد!

پدر! واژه ی بی کران محبت! حقیقت همیشگی علاقه و راهبر راه زندگی!

مادر! عمق بی نهایت عشق! فرشته ی مهربان نوازشگر و التیام اندوه دل!

ساده تر بگویم! الهه ی عشق!

و من...

تا همیشه کودک...

تا همیشه کوچک...

تا همیشه نیازمند...

و تا ابد دلبسته!