رهسپار

سپیده دمان ، قدم زنان به سوی سرزمین نیستی رهسپار می شدم
در خود بودم ، در پریشانیم ، در تب و تاب تنهاییم ، و در سرانجام زندگانیم
از جانب روزگار پریشان حال شنیدم که با آهی سوزناکتر از درد جدایی ، فریاد می کشید
در چمن زار سرزمین تلخ و گسسته ، وجودم را پهن کرده و در اندیشه ای عمیق فرو رفتم !
رهسپار و مسافر کدام دیار باشم ؟ کدام نخلستان باشم ؟ کدام بیشه ؟ و چه کسی را شریکی
در این سفر ابدیت ، همراه و همسفر دانم !!!
چه کسی همسفر و همدرد من خواهد بود؟ چه کسی توان خواهد داشت تا ندای مرا که سکوت
بی کسیم بود ، گوش فرا دهد؟
چه کسی؟
رهسپار کدام غریبستان و غربتستان شوم که یاری از جانب بیشه عشق ، خود را توان ماندن در
آن را ، داشته باشد !!!
زندگی خاکی و تلخ و شور انگیز را ، کی وداع خواهم گفت و خود را همسفر با روزگار ابدیت
خواهم ساخت ؟
رهسپار نیستی خواهم شد ، رهسپار غریبستانی خواهم شد که عاشقی را در آن سرزمین نیابم
عاشقی را نیابم که درد عشقش را برایم نقل کند !
آری نگریستن به عشق ، برایم درد آور و غم انگیز تر است ...
نگریستن به تنهایی، سکوت،خیال، رنج، وداع، و آه و سوز زندگی برایم سخت است و :
شعله ور تر !