رویا

با امیدی گرم و شادی بخش
با نگاهی مست و رؤیایی
دخترک افسانه می خواند
نیمه شب در کنج تنهایی
بی گمانآ روزیآ ز راهی دور
می رسد شهزاده ای مغرور
می خورد بر سنگفرش کوچه هایآ شهر
ضربة سم ستور باد پیمایش
می درخشد شعله خورشید
بر فراز تاج زیبایش
تار و پود جامه اش از زر
سینه اش پنهان به زیر رشته هایی از در و گوهر
میآ کشاند هر زمان همراه خود سویی
باد، پرهای کلاهش را
یا بر آن پیشانی روشن
حلقه موی سیاهشآ را
،مردمان در گوش هم آهسته می گویند
آه...او با این غرور و شوکت و نیرو"
در جهان یکتاست
"بیگمان شهزاده ایآ والاست
دختران سر می کشند از پشت روزنها
گونه هاشان آتشین از شرم این دیدار
سینه ها لرزان و پر غوغا
در تپش از شوق یک پندار
!"شاید او خواهان من باشد "
لیک گویی دیده شهزاده زیبا
دیده مشتاق آنان را نمی بیند
او از اینآ گلزار عطرآگین
برگ سبزی هم نمی چیند
همچنان آرام و بی تشویش
میآ رودآ شادان به راه خویش
ضربه سم ستور بادپیمایش
مقصد او، خانه دلدار زیبایش
مردمان از یکدگرآ آهستهآ می پرسند
"کیست پس این دخترآ خوشبخت؟"
ناگهان در خانه می پیچد صدای در
سوی در گویی ز شادی می گشایم پر
اوست...آری...اوست
آه... ای شهزاده...ای محبوب رؤیایی"
"نیمه شبها خواب می دیدم که می آیی
زیر لب چون کودکیآ آهسته می خندد
با نگاهیآ گرم و شوق آلود
بر نگاهم راه می بندد
ای دو چشمانت رهی روشن به سوی شهر زیبایی"
ایآ نگاهت باده ای در جام مینایی
آه... بشتابآ آ ایآ لبت همرنگآ خون لالهآ خوشرنگ صحرایی
ره بسیآ دور است
"لیکآ در پایان این راه، قصر پر نور است
می نهم پا بر رکاب مرکبشآ خاموش
میآ خزم در سایه آن سینه و خاموش
.می شوم مدهوش
باز هم آرام و بیآ تشویش
می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر
ضربه سم ستور باد پیمایش
میآ درخشد شعله خورشید
بر فراز تاج زیبایش
.میآ کشم همراه او زین شهر غمگین رخت
مردمان با دیده حیران
:زیر لب آهسته می گویند
"...!آ دخترآ خوشبخت

(((عاشق کوچولو نظربده با تشکر از عشق شما فقط عشق تو ، آره !!!. )))