ای طلوع یک عشق

ای طلوع یک عشق ، خواستار عشق و زیبائی ، آرام بخش لحظه های انتظار . گرچه از تو دورم خیلی دور ، ولی قلبم هموارهبه یاد تو می تپد و همواره آهنگ زمزمه عشق تو در گوش جانم نواخته می شود . چگونه ممکن است این شبه فرهنگ ؟ فاصله را پیمود . افسوس که مهرت را به دل گرفتم و چاره ای جز مهرورزی ندارم و این تنها آرزوی من است که تا ابد به تو مهر بورزم و تنها تو را در گوشه لبخندم جستجو کنم ...

اگر بال و پر  داشتم هم اکنون به سویت پرواز کردم و برایت سوغات عشق و دوستی آوردم .اگر آزاد بودم هم اکنون به سویت می آورم و در کنارت لحظه ها را پراز آرامش می کردم اگر قدرت داشتم با صدای بلند فریاد می کردم « دوستت دارم » و امیدوارم که صدای مرا از این فاصله دور بشنوی اگر شبهای طولانیتر بودند می توانستم قصه لیلی و مجنون را تا تنها برایت بخوانم اگر بستر از بینواییهام آکنده نبود خراب تو راندیدم ، اگر ستارگان زیبای آسمان یاریم می کردند و مرا به جمع خود عمرت می نمودند هر شب از آن باد شاهد تو بودم و خود با کوله باری از غم و اندوه راه سفری بازگشت را در پیش می گرفتم کاش می شد و قتی می آمدی با تمامعشقی که دارم به استقامت بیابم و ورودت را خوش آمد می گویم افسوس که لحظه ورودت فقط برایم سکوت به همرا دارد فقط سکوت ...

افسوس که غم آوای حرفها را در گلویم خشکانیده کاش می شد بدانی که در قلبم چه آتشی بر پا کرده ای ، کاش میدانستی در چهار دیواری انتظار اسیر شده ام ؛ کاش میدانستی پنجره ای که در آن اسیر شده ام عشق را با سیاهی و تاریکی پوشانده اند ، دیوارهای زندگیم حکایت از قلبهای مرده می کند و شبح های پراکنده در دالان خانه ام قصه دلداران بی وفا را از زمان عاشقیشان تفسیر می کنند . همه بیوفائی و دوری را محکوم می کنند و من همچنان در این خانه تاریک به دنبال ارامش می گردم . گر چه میدانم آرامش جز در دستان تو و جز در کنار تو در هیچ جای دنیا فراهم نمیشود ... !

آواز قلبت را برایم بخوان شعرهایت را گوشواره گوشم خواهم کرد و آهنگ دلت را لالائی چشمانم تا بخواند ، دستهایم را بگیر  گرمی دستانت را به قلبم میدهم تا بیش از بیش در آتش عشقت بسوزد ، چشمام را به یاد تو اشک آلود خواهم کرد و آنگاه به قلبم دستور خواهم داد که فریاد کند ...