برای تو می نویسم که دیرمحبت لحظات مرا در دست خود اسیر ساخته ای و از دل می نویسم که دیر محبت در خلوت جر ملال چیزی نمی یابد گاهی اوقات از خود می پرسم کدام عقل سلیمی ، آزادی را به اسارت ترجیح میدهد که دل من برگزید . آری اکنون گویی سالیان سال است که دل در زندان غم تو لحظات را با صبوری تمام می شمرد و خم به ابرو نمی آورد . هر بار که صدایم می کنی بی آنکه میخواهم بر چهره ام لبخندی منشیند گویی که پنجره های تمامی دنیا را به روی خورشید باز کرده اند و همه نورهای عالم را به دل من میهمان ساخته اند ، امّا باز هم باید نشان ندهم و لی تفاوت به تو بنگرم . گاهی احساس می کردم تو دریائی و من روزی در تو غرق خواهم شد ، فکر می کردم روزی مرا به درون خود خواهی کشید و من با همه موجودیت خود را هم گو کرده ام و نشانی از من نمانده ، به تو نگاه میکنم تویی ف به خودم نگاه می کنم باز هم توئی ، من سرا پا تو شده ام ف نمی دانم حرفهایم را می رسانم یا نه ولی اینقدر می دانم که تو نرا در مقابل اخلاص خود به سجده در آورده ای ...
قبل از اینکه تو بیائی من از همه همنوعان توئ تصویری از غرور و زشتی در ذهن داشتم . اما تو آمدی بی غرور و با همه پاکی و انچه در سفره دل داشتی به نسبت مساوی میان من و خودت تقسیم کردی . آنوقت من ماندم و نیمی از دل تو و من هم در ظرف نیمه دل تو تمامی دل خودم را گذاشتم . به نظرت مسخره می آید ، فکر می کنی دیوانه ام و تو با یک دیوانه روبرو شده ای آری شاید اینطور باشد . نمیدانم ...
بیش از این با سخنانم آزارت نمی دهم فقط در کوچه دلم جای قدمهایت را احساس می کنم و به آنها عشق می ورزم .
سلام آسمونی
عاشق باش و پاینده